دفتر مجازی اشعار محمد عابدینی

من یک جوان از دودمانِ حیدرم بانو
خالیست دستانم ولی یک لشگرم بانو

حالا که پرچم را به دستِ نسلِ من دادی
تا آخرِ خط این علَم را میبرم بانو

هر روز با شوقِ طوافِ گنبدت آرام
از بامِ صحنت چون کبوتر میپرم بانو

شوقِ شهادت در نگاهم میخورد پیوند
با اشکِ فرزندان و بغضِ همسرم بانو

دارد صدای تیر و ترکش می رسد از شام
این تیر و ترکش را به جانم میخرم بانو

تا جان به تن دارم نخواهم داد بی تردید
رخصت که خط افتد به دیوارِ حرم بانو

یک شب چراغان می کنم صحنِ حریمت را
با چلچراغِ زخم های پیکرم بانو

محمد عابدینی

خون در دلم اما به زبانم گله ای نیست
هر چند که سخت است... ولی مسئله ای نیست

تردید نکن در همه ی وسعت این دشت
این گونه که مائیم دگر قافله ای نیست

گاهی نفسی نیست صدایت کنم اما
گاهی نفسی هست ولی حوصله ای نیست

جای سر تو شانه ی من بود نه نیزه
عمری است که بین من و تو فاصله ای نیست

هرگز نتوان یافت در این قافله ی صبر
پایی که بر آن از پی تو آبله ای نیست

از کوچه و بازار گذر کرده ام... انگار
سوغاتی این شهر به جز هلهله ای نیست

بی شک اثر سجده ی سجاد تو بوده
در هر وجب از شام اگر زلزله ای نیست

ای کاش که قسمت بشود باز ببوسم
حلقوم تو را... آه... اگر حرمله ای نیست

محمد عابدینی