من بر کنار گشته ام از مسند حیات
من بر کنار گشته ام از مسند حیات
با چای تلخ و شایعه ی شاخه ی نبات
انگار پای ثانیه ها را شکسته اند
این آخرین پلان قصه ی عمر من است، کات!
محمد عابدینی
1388
ما در تمام عمر مجازات می شویم
ما در تمام عمر مجازات می شویم
قربانی عقاب و مکافات می شویم
ما را برای باختن از تو سرشته اند
هر لحظه ای که کیش دهی مات می شویم
محمد عابدینی
1388
لب تشنه ترین زائر دریای سرابم
لب تشنه ترین زائر دریای سرابم
دلداده و درمانده و در دام شرابم
شک نیست که تقصیر دو چشم شب او بود
این گونه که دیوانه و سرمست و خرابم
محمد عابدینی
1389
گاهی خودم به حال خودم گریه می کنم
گاهی خودم به حال خودم گریه می کنم
آن وقت ها که از غم تو شکوه می کنم
شعری که ناشیانه برایت سروده ام
در کادویی ز اشک به تو هدیه می کنم
محمد عابدینی
1384
قطار قافیه در ایستگاه باران بود
قطار قافیه در ایستگاه باران بود
و چشم های غزل خیره بر بیابان بود
و یک نفر که دلش مثل شعر می جوشید
و آسمان که لبش ماه بود و خندان بود
محمد عابدینی
1390/7/6