چشمان عشقخیز تو معنای عاشقی ست
شب های شعر موی تو یلدای عاشقی ست
هر مصرعی مناسب احوال عشق نیست
دربار شاه بیتِ غزل جای عاشقی ست
بغضی که در گلوی خیالم نهفته است
غمگین ترین ترانه ی شب های عاشقی ست
این گونه مست بودن و این سبک شاعری
از معجزات روشن صهبای عاشقی ست
من عبرتی برای غزل های عاشقم
امروز من مساوی فردای عاشقی ست
محمد عابدینی
تو نیستی و قافیه ام پُر شده از غم
تصویرِ تو در قابِ غزل گشته مجسّم
با شوق تو در حسرتِ تو می دوم آری
باید بشود بیشتر این فاصله ها کم
از عرشِ تو نازل شده بر فرشِ دلِ من
این بغضِ ترک خورده و این گریه ی نم نم
پلکی زدی و زلزله ی چشمِ تو گم کرد
تهرانِ غزل های مرا یک شبه در بم
آرامِ دلم هستی و در عینِ تناقض
رم می کند اسب دلم از نام تو هر دم
تقدیرِ مرا عشقِ تو این گونه رقم زد:
من مسئله ای ساده و تو پاسخِ مبهم
دل میکَنم امّا دلِ من بسته به جاییست
انگار گره خورده به گیسوی تو قلبم
محمد عابدینی
تو داشتی می آمدی با سینی چای و نبات
در عالم رویا و خواب از لابلای خاطرات
من ماجرای عشق را در گوش تو خواندم ولی
پرسیدی از من ناگهان با لهجه ی بیگانه: وات؟!
تو کارگردان بودی و من آخرین برداشت را
تا آمدم بازی کنم گفتی صریح و ساده: کات!
پرسیدم از خود که تو را با خود به فردا می برد
آخر کدامین مرد با این خلقیات و روحیات؟!
سرباز چشمت ناگهان یک پلک آمد سمت من
آن گاه مکثی کردی و آهسته گفتی کیش و مات!
محمد عابدینی
تردید دارم با چنین بغضی که دارم
امشب برایت نشکنم... امشب نبارم
حالم شبیه حال صیّادیست ناکام
نه پای برگشتن... نه شوق راه دارم
خالیست جای حبّه قند خنده هایت
در استکان چای تلخ روزگارم
من را به دنبال خیالت می دوانی
با این دل پژمرده... با این حال زارم
هر صبح با عشق تو برمیخیزم... امّا
بر شانه های یاد تو سر می گزارم
حالا که مضمون غزل هستی... دوباره
انگار کاری جز غزل گفتن ندارم
دستی تکان دادی و مثل باد رفتی
از لابلای بیتهای بیقرارم
رفتی و با خود خاطراتت را نبردی
من ماندم و این زخم های بیشمارم
محمد عابدینی
تردید دارد خنجرت... انگار کُند است
حتما... وگرنه آدرس بسیار رُند است
خنجر بکِش... اما حواست جمع باشد
در امتداد حنجرم یک پیچِ تند است
عاشق کشی رسوا شدن دارد همیشه
فردا همین اقدام تو تیترِ لوموند است
دستت به جیبت می رسد با این تورم؟
می دانی اصلا پولِ خونم چند پوند است؟
ایکاش خود تردید می کردی نه خنجر
تردید دارد خنجرت... انگار کُند است
محمد عابدینی