چندیست من وضعیّت خوبی ندارم
خشکیده طبعم... شعر مرغوبی ندارم
هر چند گاهی می نویسم شعری اما
در چنته ام ابیات مطلوبی ندارم
قحطی شده در شهر اشک و بغض انگار
غم دارم... اما چشم مرطوبی ندارم
در ذهن خود دارم غزل بسیار اما
مثل همیشه شعر مکتوبی ندارم
این را خودم هم خوب می دانم... به هر حال
من چهره ی مشهور و محبوبی ندارم
می خواستم طوفان کنم... اما نکردم
این بار هم جز شعر معیوبی ندارم
من را ببخشید... از همان اوّل که گفتم:
چندیست من وضعیّت خوبی ندارم
محمد عابدینی
چقدر مـزّه ی تـلخِ سکـوت تـکراری ست
برای من که صدای تو چـای افطاری ست
مــیـانِ خـــاطـره هایـت نــمـاز مـی خـوانم
کـه بـا شـکـفتنِ یادت بـهار اجباری ست!
محمد عابدینی
1389
چقدر خسته ام... انگار نیمه جان شده ام
اسیرِ غربتِ شب های اصفهان شده ام
میانِ دلهره های منار جنبان... من
چه بی مقدمه دلتنگِ جمکران شده ام
سی و سه مرتبه زاینده رود خواندم و باز
برای تشنگی شهر روضه خوان شده ام
به آسمان که نیفتاد راهِ من... امّا
به جاش زائرِ باغِ پرندگان شده ام
به لب حلاوتِ طعمِ گز است و من دلتنگ
برای حاج حسین و برادران شده ام
محمد عابدینی
چشمم برای دیدنت اصرار می کند
این لب برای گفتن تو کار می کند
پایم که جز به سمت تو جایی نمی رود
قلبم تپش به شوق تو دلدار می کند
محمد عابدینی
1389
چـشمت وزید و از مـژه هایت عبـور کرد
تیـغی به کـف گرفت و دلم را مـرور کرد
با هر چـراغِ زخـم که در جانِ من نشاند
غـمخـانه ی خـرابِ مرا غـرقِ نــور کرد!
محمد عابدینی
1388