دفتر مجازی اشعار محمد عابدینی

باور نکن... این قصّه جز افسانه ای نیست
شمعم ولی اطراف من پروانه ای نیست

مهمان شهرستانی چشم تو ام... حیف
در پایتخت عشق مهمانخانه ای نیست

دیروزِ من... امروزِ من... فردای من پر!
از حال من ویرانه تر ویرانه ای نیست

دیوانه و مجنون اگر من هم نباشم...
پس زیر سقف آسمان دیوانه ای نیست

خواهد شکست این بغض آخر مثل قلبم
افسوس اما در کنارم شانه ای نیست

جایی که صیّادش تو باشی در کمندش
حتّی برای صید بودن دانه ای نیست

هر روز در گوش خودم می خوانم این را:
باور نکن این قصّه جز افسانه ای نیست

محمد عابدینی

با من از ابتدا سرِ سازش نداشتی
کارِ تو قهر کردن و کارِ من آشتی

پُر کرد باغِ قلبِ مرا شاخ و برگ تو
این بذرِ عشق بود که در سینه کاشتی

مانندِ اسبِ خسته و مغرور و سرکشی
یک بار در مسیر قدم بر نداشتی

با هر بهانه بیشتر عاشق شدم ولی
با هر بهانه سر به سرم می گذاشتی

میخواهم عامیانه بگویم... اجازه هست؟
می خواستم برای تو باشم... نذاشتی!

محمد عابدینی

با کوله بارِ ندبه و بر بغض ها سوار
می آید از مسیر، کسی مثلِ جویبار

با واژه های سردِ زمستانِ غیبتش
ده قرن عاشقانه سرودیم از بهار

ده قرن خشکسالی و ده قرن تشنگی
ده قرن استغاثه و ده قرن انتظار

چیزی نمانده در دلِ تقویم ها مگر
شب های سالخورده و یک صبحِ بی قرار

مولای جمکرانی من! مثلِ ابر ها
بر تشنه زارِ خسته این بیت ها ببار

این چه احساس عجیبی است که در دل دارم؟
چند وقتی است که با عشق تو مشکل دارم

گاه زل می زنی و گاه به من می خندی
این چنین است که عشقی متزلزل دارم

بنِشین... حوصله کن... اوّل راهیم هنوز
مثل این مسئله بسیار مسائل دارم

پلک می بندی و بخت همه را می بندی
سهم من چیست؟... از این بخت چه حاصل دارم؟

شهر نو می شود... انگار دلم در طرح است
آخرِ کوچه ی بن بستِ تو منزل دارم

آنقدَر پُر شده از خاطره هایت ذهنم
در دلم حسرت یک سکته ی کامل دارم

تا تو خرمای سرِ سفره ی افطار منی
باز بر ذمّه ی خود روزه ی باطل دارم

ساده می خندم و تو ساده به من می خندی
این چه عشقی است که در دلْ منِ جاهل دارم؟

گیرم این عشق چو دریا و تو ساحل باشی
منِ ماهی چه نیازی به تو ساحل دارم؟

سایت در سایت به دنبال تو می گردم... آه
مدّتی هست که اینترنت شاتل دارم

با تو چت می کنم و راه مرا می خواند
مشکی نیست... بمان... من خطِ رایتل دارم

می روم تا نشود دیر کلاسم... یا حق!
صبح ها... ساعت ده... درس رسائل دارم

محمد عابدینی

این بار قرار است که بیدار بمانم
تا صبح در این حالت تبدار بمانم

انگار قرار است در این شور شبانه
در حسرت یک ثانیه دیدار بمانم

پشت در و دیوار غزل با دل خسته
انگار قرار است که این بار بمانم

یک عمر غزل گفتم و انگار قرار است
در خلسه ی عطر خوش گلزار بمانم

با حسرت پرواز قرار است که یک عمر
در دایره ی بسته ی پرگار بمانم

رخصت بده تا آخر این رزم شبانه
در لشگر گیسوی تو سردار بمانم

محمد عابدینی