پـلـکی زدی، دار و نـدارم را گرفتی
آرامش و خـواب و قـرارم را گرفتی
یک عـمر مردم اشک در چشمم ندیدند
بـا تــار گــیــسـویـی وقـارم را گـرفـتـی
من را از عمق خنده های خاک آلود
بـیـرون کشیدی و غـبـارم را گرفتی
با گندمی از من بـهشتم را گرفتی
اردیـبـهـشـتـم را، بـهـارم را گرفتی
در خلسه ی موسیقی آرام چشمت
از دسـت های تـیـره تـارم را گـرفتی
جانم پرید از بام جسمم ساده، انگار
از شانه های خسته بـارم را گرفتی
پشتِ فرمانم و دلم با توست، شهر لبریز از ترافیک است
حسّ و حالم به قولِ غربی‌ها، اصطلاحاً کمی رمانتیک است
چند روزیست غرق در فکری، من حواسم به توست، می‌دانم
آسمانِ دلِ پرِ از رازت، گاه پُر نور و گاه تاریک است
می‌رسد کارِ دل به جایی که، گاه احساس میکند دیگر
جای انگشت روی ماشه و بعد...، آری انگار وقتِ شلیک است
آدمیزاد عادتش این است، لحظه‌ای شاد و لحظه‌ای غمگین
مرزِ بینِ عذاب و خوشبختی، غالباً بسیار باریک است
زندگی کن ولی مواظب باش، عشق اخلاقِ مبهمی دارد
رند و بی‌رحم و سرکش و مغرور، عشق مانندِ اسبِ تاجیک است
حالِ تو ناخوش است... این را من، کاملاً درک می‌کنم، امّا
پای احساسِ خود زنانه بایست، کارِ شیطان فریب و تشکیک است
گرچه دلسرد و خسته‌ای امّا، همسرم صبر کن بخاطرِ من
اندکی بیشتر تحمّل کن، موسمِ عاشقانه نزدیک است
محمّد عابدینی
پرچم به دست و خون به دل و بی قرار بود
قــاســم مــیــان مــعــرکــه و او کـنـار بـود
او مردِ تیر و نیزه و شمشیر بود و رزم
یک گوشه ایستادن او نـنـگ و عار بود
با کامِ خـشک و تشنه ولی مثلِ آبشار
در گوشه ای زِ معرکه چشم انتظار بود
شمشادِ ماه روی علی با مرامِ خویش
در بوستانِ عـشـق و ادب گـلـعذار بود
در آسمانِ فضل و وفا قرصِ ماه بود
خُلقش شبیهِ مادر و حـیدر تبار بود
در کهکشانِ عشقِ ابالفضلِ مـاه رو
خورشیدِ بی غروبِ ولایت، مِدار بود
صد ها ستاره از پدرش ارث برده بود
دریـای پـرتـلاطـم مــجـد و وقـار بـود
تـسـلـیـم امـر رهـبـر فـرزانه شد ولی
شمشیر در غلاف خودش بی قرار بود
یـک عـمـر در طـواف مـحـبـت شـبیه ماه
شمعش حسین و عاشقِ پروانه وار بود
حالا ولی برای کمی آب از فـرات
با کامِ تشنه راهی یک کارزار بود
با مشکِ خشک و توشه ی امید روی دوش
بر اســب بــاوفــای نــجــیــبـش سـوار بـود
می تاخت با تمامِ توان اسبِ خـویش را
چشمش غریقِ نور و دلش غرقِ نار بود
می تاخت سمتِ علقمه و از سپاه کفر
در بـیـن راه عـلـقـمـه چـنـدیـن هزار بود
هر کس که عزمِ کشتن او داشت بی درنگ
در دام حــربـه هـای بــدیــعـش شــکار بـود
عباس تا قدم به دلِ نخل ها گذاشت
تنها جوابِ "من چه کنم"ها فـرار بـود
با یادِ کامِ تشنه ی اطفال و کودکان
قلبِ عزیز فاطـمه تحتِ فـشـار بـود
لب های تشنه را به سبوی وفا سپرد
از سکرِ بـاده هـای مـحـبـت خـمار بود
می داد دست و دست زِ بیعت نمی کشید
ایـن هـا بــرای مـــاه عـــلـی افــتـخـار بـود
این قصه در خیالِ دلش تازگی نداشت
از کـودکـی بـه عـشـق برادر دچار بود
یک بیت مشکِ پاره و یک بیت اشکِ آب
آری هـمـیـن مـشـاعـره پـایـان کـار بود
در سـوز نــانــجـیـب زمـسـتـان نـیـنـوا
شد دشت، غرقِ لاله و فصلِ بهار بود
انـگـار آســمــان نــفــسـگـیـر کـربـلا
در چشم های خیسِ علمدار، تار بود
انگار روحِ سبزِ علمدارِ عـاشـقی
پرواز کرده بود و رها از حصار بود
بر پیکرش زمانه گلـستان کشیده بود
گل های زخم در تنِ او بی شمار بود
مردی نمانده بود در آن دشتِ لاله خیز
تنها حسین بر سرِ او غـمـگـسـار بـود
محمد عابدینی
بغضِ شکسته، سوزِ غزل ، اشکِ دم به دم
دارد چکار میکند این عشق با دلم؟
لبریزم از تلاطم و طغیان و سرکشی
در جزر و مدِّ پلکِ تو ای ماهِ کاملم
در گردبادِ زلفِ تو با لطفِ موج ها
چون قایقی شکسته، زمینگیرِ ساحلم
بیت الحرامِ چشمِ تو بارانی است و من
همپای حاجیانِ تو در دُورِ باطلم
در کوچه های قافیه، در قابِ بیت ها
مثلِ همیشه باز تو هستی مقابلم
لبخند میزنی و نفس میکشی و بعد
حل میشود دوباره تمامِ مسائلم!
بستند خلایق به تماشای رُخت صف
چشمانِ تو را هر که ببنید، بکند کف
محتاجِ مسکّن نشود در تب و سردرد
وقتی که کسی میکند از عشقِ تو مصرف
گفتم به دلم هست تمنّای تو ای دوست
گفتی نه... برو ای پسرِ جلفِ مُزلّف
بیخود شدم از خویش و زدم دل به خیابان
یک دست به گیتار و به دستِ دگرم دف
گفتند حرام است... حرام... این دف و گیتار
گفتم که خودم از برَم ای حضرتِ اشرف!
مجنونم و شرعاً حرجی نیست به مجنون
امثالِ مرا فقه ندانسته مکلّف
دل کندم از این زندگی مسخره... خود را
انداختم از پنجره‌ی واحدِ همکف!
محمّد عابدینی
