دفتر مجازی اشعار محمد عابدینی

روی دوش کلمات غزلم باری هست
آه، انگار تو را با دل من کاری هست

بیت الاحزان شده ابیات غزل در غم تو
پشت هر بیت از این کوه غم آواری هست

کوچه ها دلهره دارند، فدک بی تاب است
"در و دیوار گواهی بدهد کاری هست"

شعله ها باز گلستان شده بودند امّا
هر کجا شاخه گلی هست، بر آن خاری هست

زیر تابوت تو زانوی علی می لرزد
در دلش مثل خودت حسرت دیداری هست

نه برای تو دگر مثل علی یاری بود
نه دگر همسر مظلوم تو را یاری هست

نشد امروز بگرید علی امّا صد شکر
پس از این روزِ پر از درد، شب تاری هست

رهاست در دل غم های کهکشانی من
غزال مست غزل های آسمانی من

به دردواره ی نمناک اشک ها پیوست
تن شکسته ی این بغض جاودانی من

به خون کشانده نفس های بیت های مرا
ردیف و قافیه ی طبع شوکرانی من

کبوترانه ترین داغ پر کشیدن را
به دل نشانده تمنای جمکرانی من

گناه شیعه تو را میزبان باران کرد
فدای بغض نهانت من و جوانی من

دوش می آمد و رخساره برافروخته بود
گوئی از زهر دل غمزده اش سوخته بود

رسم مظلومیت و شیوه ی احسان و کرم
جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود

آبرو را سپر دین خدا می دانست
آتش صلح بدین کار برافروخته بود

از تب سوختنش کرب و بلا ساخته شد
از پدر ساختن و سوختن آموخته بود

چشم در چشم کسی داشت که با بی رحمی
یوسفش را به زر ناسره بفروخته بود

دل بسی خون به کف آورد ولی در غربت
به لب آورد شبی آن چه که اندوخته بود

خدا کند که ببخشد مرا خدای غفور
خدا کند نشوم از خدای خوبم دور

خدا کند که ببینم چقدر منان است
کنار سفره ی او کائنات مهمان است

خدا کند که خدا موقع حساب و کتاب
به عدل خود نبرد بنده را به سوی عِقاب

خدا خدای من و بنده های بد هم هست
به فکر آخرِ پرونده های بد هم هست

خدا خدای رحیمیست... دیر فهمیدم
و میزبان کریمیست... دیر فهمیدم

وبال و وزر گناه است روی دوش دلم
که زیر این همه آوار پشت من شده خم

امید من به همین سجده های طولانیست
و گر نه زخم دلم قابل مداوا نیست

امید من به همین چشم های بارانیست
امید من به همین اشک های طوفانیست

امید من به همین آیه های قرآنست
کلید قفل همه مشکلات در آنست

امید من به همین روضه های پر اشک است
امید من به علمدارِ صاحب مشک است

امید من به همین جمعه هاست تا هر بار
دعای ندبه بخوانم... و بعد استغفار

و بعد توبه نمایم از انتظار خودم
همیشه بوده ام انگار گرم کار خودم

امید من به خدا بود و هست و خواهد بود
امیدوار به مولای خویش باید بود

محمد عابدینی

حضرتِ عباس روان می شود
در پـــی آن آبِ روان مـی رود

لــحـظــه ی آخــر کـه پــی آب رفـت
با دلِ خوش طفلِ حسین خواب رفت

کاش نمی رفت عمو بهرِ آب
پیشِ عمـو هـیـچ بـود نهرِ آب

تشنگی و عشق و ابالفضل و آب
یــاد ابــالـفــضـل ز طــفــل ربــاب

بین دو کفّش چو رهی باز گشت
آب هـمه اشـک شـد و باز گشت

آب ، خـمارِ لبِ عطشانِ تو
زلفِ فرات است پریشانِ تو

مشک پر از آب شد اما سراب
نقشِ دلِ شادِ تو شد روی آب

راه و ابـالـفضل و خـیام و امـید
دستِ ابالفضل و سپاهی پلید

دستِ ابالفضل جدا می شود
هدیه به درگاهِ خـدا می شود

تیر که بر مشکِ علمدار خورد
شیشه ی امید به دیوار خورد

تیر نه بر مشک که بر دل نشست
کشتیِ عـباس که بر گل نشست

تیرِ کـمانـدار که بر مـشک خورد
مشک به طفلانِ حرم رشک برد

مشک دلش خواست که دریا شود
یــک نــفــره سـاقـی دنـیـــا شـود

خوب نـظر کن به نوکِ تیزِ تیر
می نگرد صاف به مشکِ امیر

کاش یکی بشکند این تیر را
تــا نــبـُـرد بــنـدِ دلِ مــیـر را

قامتِ عباس ببین مثلِ شیر
تا لـحـظاتـی دگـر آید به زیر

سـاقـی لـشـگـر هـمـه را آب داد
تشنگی اش هدیه به سیلاب داد

آب شـهـادت به وفای تو داد
جانِ دو عالم به فدای تو باد

محمدعابدینی
1384