تو داشتی می آمدی با سینی چای و نبات
در عالم رویا و خواب از لابلای خاطرات
من ماجرای عشق را در گوش تو خواندم ولی
پرسیدی از من ناگهان با لهجه ی بیگانه: وات؟!
تو کارگردان بودی و من آخرین برداشت را
تا آمدم بازی کنم گفتی صریح و ساده: کات!
پرسیدم از خود که تو را با خود به فردا می برد
آخر کدامین مرد با این خلقیات و روحیات؟!
سرباز چشمت ناگهان یک پلک آمد سمت من
آن گاه مکثی کردی و آهسته گفتی کیش و مات!
محمد عابدینی
تردید دارد خنجرت... انگار کُند است
حتما... وگرنه آدرس بسیار رُند است
خنجر بکِش... اما حواست جمع باشد
در امتداد حنجرم یک پیچِ تند است
عاشق کشی رسوا شدن دارد همیشه
فردا همین اقدام تو تیترِ لوموند است
دستت به جیبت می رسد با این تورم؟
می دانی اصلا پولِ خونم چند پوند است؟
ایکاش خود تردید می کردی نه خنجر
تردید دارد خنجرت... انگار کُند است
محمد عابدینی
بستند خلایق به تماشای رُخت صف
چشمانِ تو را هر که ببنید، بکند کف
محتاجِ مسکّن نشود در تب و سردرد
وقتی که کسی می‌کند از عشقِ تو مصرف
گفتم به دلم هست تمنّای تو ای دوست
گفتی نه... برو ای پسرِ جلفِ مُزلّف
بیخود شدم از خویش و زدم دل به خیابان
یک دست به گیتار و به دستِ دگرم دف
گفتند حرام است... حرام... این دف و گیتار
گفتم که خودم از برَم ای حضرتِ اشرف!
مجنونم و شرعاً حرجی نیست به مجنون
امثالِ مرا فقه ندانسته مکلّف
دل کندم از این زندگی مسخره... خود را
انداختم از پنجره‌ی واحدِ همکف!
محمّد عابدینی
بس که دل بردی و بریدی دل، در دل خلق کینه ها داری
قصد دَه روز کرده ای انگار، خانه در زخم سینه ها داری
بُرد بُردِ مذاکراتم را، به دو چشم سیاه می بازم
تو ولی روی میز گیسویت، لشکری از گزینه ها داری
محمد عابدینی
1392.11.29
با این که همیشه فکرِ فردای منی
همواره خودت مشکلِ حالای منی
دنبالِ تو ام که قندِ چایم باشی
از دستِ تو! انگار خودت چای منی
محمّد عابدینی
آبان 93
