دفتر مجازی اشعار محمد عابدینی

هر چند که آغوشِ تو را داده‌ام از دست
‏از دور حواسم به نفس‌های تو هم هست

مشغول تماشای تو از دورم و انگار
‏چشمانِ تو مهمانیِ دل‌های شکسته‌ست

احوال عجیبی‌ست، دلم پیش تو امّا
‏گهگاه کمی خسته و گهگاه کمی مست

انصاف بِده… مانده مگر چاره‌ی دیگر
‏جز این که به چشمان پر از سِحر تو دل بست؟

حسم به تو هر چند حقیقی‌ست ولی حیف
‏این نیز به افسانه‌ی زیبای تو پیوست

1401/3/30
محمّد عابدینی

به فکرِ رؤیتِ ماهِ تو در شبِ تارم
|اگر چه خسته‌ام اما هنوز بیدارم

شب‌ست و چشمِ ترم مانده ‌است‌ خیره هنوز
به قابِ خالی عکسِ تو روی دیوارم

به عشقِ از تو نوشتن، شبیهِ شاعرها
میانِ بقچه‌ی ذهنم کمی غزل دارم

دوباره حرفِ تو شد، این بهانه کافی بود
به سمتِ عشقِ تو کج شد مسیر افکارم

هوا هوای تو شد، بغض‌ها ترک خوردند
همین که نام تو آمد میانِ اشعارم

و باز قایقِ دل در مسیرِ طوفان‌هاست
گره به لطفِ تو افتاده است در کارم

کم از تو زخم نخوردم به دل ولی هرگز
نخواستم که از این عشق دست بردارم

تمامِ خاطره‌هایم پر از نبودنِ توست
همیشه خاطره‌ها داده‌اند آزارم

و حرفِ آخرِ من را بخوان و بعد برو
اگر تو عشق نباشی از عشق بیزارم!

14011/4/8
محمّد عابدینی

می‌خندی و دل همه را می‌کشی به بند
ای سوژه‌ی همیشه‌ی عکاسیم… بخند

ای شاهکارِ محض بگو طبقِ نرخِ عشق
این برقِ ماه‌طورِ دو چشمِ شبِ تو چند؟

عطرِ تو… گرمیِ نفست… طعمِ بودنت
معجونِ زعفران و هل و چای و حبّه‌قند

حتی اگر دوباره نباشم پسند تو
من باز هم دوباره تو را می‌کنم پسند

حتی به امرِ مرگ رهایش نمی‌کند
وقتی کسی به روحِ کسی شد علاقمند

من پای عهد و عشق تو ماندم تمام عمر
با این که عقل موعظه فرمود و داد پند

القصه هر زمان که شنیدی جناب عقل
فرمود دل نبند، بگو چشم و دل ببند

1401/4/4
محمّد عابدینی

آن‌قدَر دوری تو داده دلم را آزار
که شده وِردِ زبانم غزلِ مسئله‌دار

یادم افتاد شبی لحظه‌ی عاشق شدنم
سقفی از خاطره‌ها روی سرم شد آوار

رنجِ بسیار کشیدم، عرقم جاری شد
پیچِ قلبِ تو ولی سفت نشد با آچار

ریزگردِ دلِ من محوِ هوای غمِ توست
چند وقتی‌ست که هستم به هوای تو دچار

بخورد بر کمرت بیل که یک مرتبه هم
یادی از من ننمودی به پیامی ای یار

پیچِ گیسوی تو ماشینِ دلم را چپ کرد
مشکلاتِ من و تو چاره ندارد انگار

من که آسان به تو دلبسته شدم، دل دادم
این تو بودی که به من سخت گرفتی هر بار

محمّد عابدینی

آقا سلام، می‌شود آیا دقایقی
رخصت دهی غزل بشود رزقِ عاشقی؟

دریای بیکرانی و با شوقِ تو در آب
انداخت باید از پی سهراب قایقی

تو آسمانِ آبی و آرام رحمتی
شأنِ نزولِ خلقت و یاسینِ ناطقی

با شوقِ دیدنِ تو نفس می‌کشند خلق
با هر عقاید و نظرات و سلایقی

در ازدحامِ درد و غم و اشک و بغض‌ها
سخت است دوری تو و سهل است مابقی

یک روز صبح، با تپشِ خیسِ رودها
می‌روید از میانِ گسل‌ها شقایقی

پایانِ هر مذاکره‌ای جز شکست نیست،
مُهرت اگر نبود به پای توافقی

محمّد عابدینی